Fajësimi i tjetrit

Devocion nga A.W. Tozer

Në ditën e parë të dështimit dhe tragjedisë në kopshtin e Edenit, Adami doli nga vendi ku ishte fshehur, duke e ditur plotësisht fajin dhe turpin e tij.

Adami rrëfeu: "Ne hëngrëm nga fruti i pemës që ishte i ndaluar - por ishte gruaja që më joshi!" - Kur Perëndia i tha Evës: "Çfarë bëre?" ajo tha: "Ishte gjarpri që më mashtroi!"

Në atë kohë të shkurtër, prindërit tanë të parë kishin mësuar artin e hedhjes së fajit mbi dikë tjetër. Kjo është një nga provat e mëdha dhe tradhtare të mëkatit - dhe ne e kemi mësuar direkt nga prindërit tanë të parë. Ne nuk e pranojmë fajin e mëkatit dhe paudhësisë sonë. Ne fajësojmë dikë tjetër. Nëse nuk je burri që duhet të jesh, ka të ngjarë të fajësosh gruan tënde ose paraardhësit e tu. Nëse nuk je personi i ri që duhet të jesh, gjithmonë mund të fajësosh prindërit e tu. Nëse nuk je gruaja që duhet të jesh, mund të fajësosh burrin tënd ose ndoshta fëmijët.

Duke qenë mëkati ai që është, ne do të preferonim t'ua hidhnim fajin të tjerëve. Ne fajësojmë, fajësojmë, fajësojmë! Kjo është arsyeja pse jemi aty ku jemi.